Special One, όλοι μαζί σου (θα) γελάν

    

Ο Jose Mourinho δεν μπορεί να αυτοαποκαλείται κορυφαίος. Δε γίνεται να του συγχωρούνται γραφικότητες, παιδιαρίσματα και ανηθικότητες. Οχι πια. Οι νίκες και οι τίτλοι των ομάδων του δεν αρκούν για να μακιγιάρουν τα λάθη του. Εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Πλέον δεν μπορεί να θεωρείται ένα επίπεδο πάνω από όλους τους συναδέλφους του. Οφείλει σε κάθε ματς, κάθε σεζόν να αποδεικνύει ότι είναι ο καλύτερος.

Σπέσιαλ αποτυχία

Μια από τις πιο hot ερωτήσεις των ημερών στο χώρου του ποδοσφαίρου, είναι αν φεύγει αποτυχημένος ή επιτυχημένος από τη Μαδρίτη, ο Mourinho. Δύσκολη ερώτηση, αλλά αν έπρεπε να απαντήσω μονολεκτικά, τότε θα έλεγα αποτυχημένος. Στη Real τον επέλεξαν για να τους δώσει το 10^ο και να αποκαθηλώσει την Barcelona. Απέτυχε οικτρά στον πρώτο στόχο και δεν πέτυχε τον δεύτερο. Κάπως έτσι, σε 6 γεμάτες σεζόν στον πάγκο της Chelsea και της Real, δεν έπαιξε ούτε έναν τελικό Champions League.

Προφανώς και είναι πολύ καλός προπονητής, δεν είναι μάγος όμως. Δεν είναι αλάνθαστος, δεν τα ξέρει όλα. Το Champions League που πήρε με την Porto πριν από εννιά (9) χρόνια, τα πρωταθλήματα με την Chelsea του Abramovich, το Champions League με την Inter, το πρωτάθλημα και οι νίκες που πήρε κόντρα στην Barcelona είναι σημαντικά επιτεύγματα. Δεν εξαφανίζουν όμως τα λάθη και τις αποτυχίες του. Το 1995 ο Van Gaal ανέβηκε στην κορυφή με τα πιτσιρίκια του Ajax. Την επόμενη σεζόν ήταν πάλι στον τελικό. Στη συνέχεια ανέλαβε την Barcelona, που είχε 4 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα και σε 3 σεζόν πήρε 4 κούπες. Από τότε όταν αποτυγχάνει τα ακούει για τα καλά από όλους.

Porque?

Ο Mourinho λοιπόν γιατί έχει ασυλία; Γιατί αν πεις πως έκανε λάθη κι απέτυχε θα πέσουν να σε φάνε; Γιατί απαγορεύεται να πιστεύεις πως δεν είναι ο κορυφαίος; Γιατί μπορεί να βγάζει μάτια, να κατηγορεί διαιτητές πως τα παίρνουν, ομάδες πως ντοπάρονται; Γιατί όταν λέει πως η Unicef δίνει το Champions League στην Barcelona δε σκάνε όλοι στα γέλια; Γιατί δεν τον λένε γραφικό; Γιατί δε γελάνε με τον «κορυφαίο» που δεν ξέρει να χάνει; Porque?

«Εχει πλάκα», «mind games είναι μωρέ, παίρνει πάνω του όλο το βάρος για να προστατέψει την ομάδα του και να χαλάσει το μυαλό των αντιπάλων», «πόσο γαμάτος είναι», «είναι ο κορυφαίος, ας λέει ό,τι του κατέβει», «αυτά δίνουν ενδιαφέρον στο άθλημα». Λυπάμαι, αλλά πλέον δεν έχει πλάκα. Είναι περισσότερο γελοίος από γαμάτος. Δεν κάνει πλάκα με τις ομάδες του, αντίθετα του κάνουν.

Ισως στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ο Mourinho έδωσε ζωή στο ποδόσφαιρο και έφερε έναν αέρα ανανέωσης. Από τότε το άθλημα έχει αλλάξει, έχει εξελιχθεί και δεν έχει κανένα λόγο να προσκυνάει τον Πορτογάλο. O Special One έχασε κεφάλαια, ξέχασε πως πάνω από όλα είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο, το οποίο θα επιβιώσει και χωρίς αυτόν. Ο Jose όμως θα πρέπει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα αν θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο κορυφαίος. Ο ίδιος πρόδωσε τον εαυτό του, αυτός είναι που πρέπει να δώσει απαντήσεις. Οχι στα λόγια, όχι στα ΜΜΕ. Στο γήπεδο. Εκεί όπου φέτος είχε μια τραγική σεζόν.

Ξέχασε ότι είναι προπονητής

Η Real ήταν η ευκαιρία του Mourinho να κερδίσει κόσμο που δεν τον συμπαθούσε. Να κάνει ακόμα και όσους τον μισούν, να παραδεχτούν πως είναι ο κορυφαίος. Το έργο του ήταν ομολογουμένως δύσκολο, αφού είχε να αντιμετωπίσει μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών. Μέσα σε τρία χρόνια πήρε ένα Κύπελλο (ίσως τα κάνει δύο), ένα πρωτάθλημα και ένα Super Cup. Παράλληλα, έβαλε το χεράκι του για να χαλάσει η Barcelona, με την οποία το τελικό σκορ έγραψε 5 νίκες (οι περισσότερες όταν η Barca έπεφτε), 6 ήττες και 6 ισοπαλίες. Χωρίς τον Mourinho τα τελευταία 17 clasicos ίσως ήταν μονόπλευρα, αλλά  σίγουρα θα είχαν περισσότερο ποδόσφαιρο και λιγότερη ασχήμια.

Ο Πορτογάλος σε όλη του την καριέρα δίνει μάχες. Σε όλα τα μέτωπα. Του αρέσει. Φτιάχνεται όταν έχει ένα μεγάλο αντίπαλο. Ένα φανερό (ή και φανταστικό) εχθρό που πρέπει να νικήσει για να φτάσει στην κορυφή. Γι αυτό και ανέλαβε τη Real. Πέρα όμως από τα τρελά του και τους πολέμους του, ποτέ δεν ξεχνούσε πως πρέπει να φτιάξει και μια ομάδα που θα παίζει υψηλού επιπέδου ποδόσφαιρο. Ή έστω να ξέρει να νικάει. Να φτάνει στην κορυφή, όχι απλώς να μπορεί να τα βγάλει πέρα με έναν συγκεκριμένο αντίπαλο. Στις προηγούμενες δουλειές του κατάφερνε να κρατάει τις ισορροπίες.

Την τελευταία 3ετία ο αντίπαλός του ήταν πολύ καλύτερος κι αυτός επέλεξε να γείρει τη ζυγαριά στην πλευρά του πολέμου. Ο Mourinho είναι ανυπόμονος, δεν μπορεί να περιμένει, πρέπει να φτάσει στην κορυφή αμέσως. Πιστεύει ότι ο θρόνος είναι μόνο δικός του και κανείς δεν μπορεί να του τον πάρει. Εδώ και τρία χρόνια η πρώτη του σκέψη ήταν πως θα δημιουργήσει προβλήματα στην Barcelona και η δεύτερη πως θα φτιάξει καλή ομάδα.

Ισως και η τρίτη, αφού έπρεπε και να προσέχει μην τινάξει την ομάδα του στον αέρα. Από την πρώτη στιγμή έγινε κατανοητό πως στη Real δε θα του συγχωρούνταν τα λάθη. Στη Μαδρίτη πάνω από όλους ήταν και είναι η «βασίλισσα». Κι αυτό δεν το αντέχει ο Mourinho. Και οι Ισπανοί δεν αντέχουν τον ίδιο. Δεν μπορούν να χωνέψουν πως θεωρεί ότι του ανήκει ο κόσμος. Ότι είναι πρόθυμος να καταφύγει σε γραφικότητες για να πετύχει τον στόχο του. Η «βασίλισσα» δε θέλει μόνο να κερδίζει, έχει και μια εικόνα να προστατέψει και ο Special One την χάλαγε/χαλάει.

Πόλεμος με τα ΜΜΕ, πόλεμος με οπαδούς, πόλεμος στα αποδυτήρια και όταν βρούμε χρόνο ασχολούμαστε και με το ποδόσφαιρο. Ισως κάποια στιγμή ρίξουμε και  μια ματιά στον αντίπαλο και προετοιμάσουμε κάποιο ματς (πέρα από αυτό με την Barca). Ο Mourinho μπορεί να λέει ότι όλοι τον μισούν και τον αδικούν στην Ισπανία, αλλά αυτός έστησε το σκηνικό. Ο ίδιος εδώ και χρόνια έχει επιλέξει να τραβάει πάνω του τα φώτα και να προκαλεί. Οι Αγγλοι τον λατρεύουν επειδή είναι… Αγγλοι. Γουστάρουν γραφικότητες, mind games, γουστάρουν όλο τον σχετικό τζέρτζελο και πάντα ψάχνουν μεσσίες. Στην Αγγλία ήταν σε μια ομάδα με 0 Πρωταθλητριών, η Real έχει πάρει 9 χωρίς αυτόν.

Ωρα για ποδοσφαιρική παράσταση

Ο Mourinho μπορεί να βρει όσους εχθρούς θέλει. Για μερικούς ίσως και να έχει δίκιο. Δεν μπορεί όμως να βρει καμία δικαιολογία για τα διαλυμένα αποδυτήρια, δεν μπορεί να ψάξει για άλλοθι στις μεταγραφές (σε 3 χρόνια επέλεξε 13 παίκτες, ξοδεύοντας πάνω από 170 εκατομμύρια), ούτε στις διαιτησίες. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να κοιταχτεί στον καθρέφτη… όχι άκυρο.

Αυτό είναι το μόνο που κάνει κάθε μέρα 15-20 φορές. Αν δε θέλει το Special One να λέγεται από εδώ και πέρα μόνο σαν ανέκδοτο, πρέπει να σταματήσει να σκέφτεται τον εαυτό του και να φτιάξει μια καλή ομάδα. Μετά ας βγει να δώσει και το show του. Κάποτε ήταν πολύ καλός σε αυτό. Ηξερε να παίζει ικανοποιητικά και τα δύο παιχνίδια.

Με τα χρόνια ξέχασε την μπάλα και μαγεύτηκε από τα φώτα. Φαινόταν πως μπορεί να γίνει ο καλύτερος. Πλέον δεν είμαι σίγουρος ότι βαδίζει σε αυτόν τον δρόμο. Του χρόνο θα είναι σε ένα μέρος με ανθρώπους που τον αγαπάνε και τους αγαπάει, όπως λέει. Οι δικαιολογίες τελείωσαν. Τα λόγια κούρασαν. Ωρα να βγάλει για λίγο τον σκασμό για να μας το βουλώσει. Μπορεί να συνεχίσει την παράστασή του όταν μας θυμίσει πόσο καλός προπονητής είναι.

ΥΓ. Δε μηδενίζω. Επρέπε να τα βγάλω από μέσα μου και με ενοχλεί η ασυλία. Πιστεύω όπως είπα ότι είναι από τους καλύτερους προπονητές και έχει τις δυνατότητες να μείνει στην ιστορία ως ο κορυφαίος, αλλά ο ίδιος αδικεί τον εαυτό του. Συμφωνεί νομίζω. Εξάλλου, όλα περιστρέφονται γύρω του.