Είχα την ελπίδα πως θα ισοφαρίσει η Chelsea τη Leicester, για να είναι πιο κατάλληλη η στιγμή για τα παρακάτω, αλλά θα βολευτώ και με το ένα γκολ.
Από τις πιο σημαντικές αδυναμίες του Mourinho είναι η -στην πραγματικότητα- μη ολιστική του προσέγγιση στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Ή αν προτιμάτε, η υπερβολική προσοχή με σκοπό να κρατήσει το μηδέν. Ή ακόμα καλύτερα, η προτεραιότητα που θέτει: περιορισμός των ταλέντων του αντιπάλου, σε βάρος της μεγιστοποίησης των ταλέντων του δικού του συνόλου. Μαζί με κάποια άλλα στοιχεία της προσωπικότητάς του και της κοσμοθεωρίας του, το αποτέλεσμα είναι το πρόβλημα των ομάδων του στο παιχνίδι με την μπάλα (κατά βάση σε set επιθέσεις), το περιορισμένο σχέδιο στα κομμάτια της ανάπτυξης και της δημιουργίας.
Όλα αυτά ίσως δεν είναι ποτέ πιο φανερά όταν βρίσκεται πίσω στο σκορ και σχεδόν πάντα καταφεύγει σε τακτικές που παραπέμπουν στη λογική του μέσου οπαδού, όταν αυτός παίζει Football Manager και κυνηγάει απελπισμένα την ανατροπή. Ή ξέρωγω στις ανοησίες που λέμε μεταξύ μας στις παρέες (“βάλε κάνα επιθετικό ρεεεε”).
Συχνά του βγαίνει αυτή η τακτική bullying στην αντίπαλη άμυνα (συγγνώμη που χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, αλλά νομίζω ταιριάζει και δηλώνω ανίκανος αυτή τη στιγμή να βρω καλύτερη λέξη. Π.χ. κάτι παρόμοιο έκανε η Ακτή στο Μουντιάλ του 2014. Αν και σπάνια μου αρέσει, δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά φανερώνει αδυναμίες, ειδικά όταν γίνεται πολύ συχνά από ομάδες που έχουν τους παίκτες να προσφέρουν περισσότερα). Σε κάθε περίπτωση, δεν ακυρώνεται το πρόβλημα που υπάρχει.
Ο Mourinho ακόμα και στα καλύτερά του αρκετές φορές έχει εμφανίσει ομάδες όχι μόνο χωρίς (επιθετικό) plan b, αλλά και χωρίς ουσιαστικό plan a (πέρα από τα τελείως βασικά). Κι αυτό, μεταξύ άλλων, με κάνει να σκέφτομαι ότι το βιβλίο του Diego Torres πιθανότατα δεν έχει όσα στοιχεία φαντασίας θέλει ο Mourinho να πιστεύουμε (“Whoever has the ball is more likely to make a mistake. Whoever renounces possession reduces the possibility of making a mistake. Whoever has the ball has fear. Whoever does not have it is thereby stronger” – ““Throughout the entire summer [of 2010] he did not devise a single plan for static attacking” κτλ.)
Προσωπικά βλέπω σύνδεση των παραπάνω με τον τρόπο σκέψης (του Mourinho) που λέει ότι η απόλυτη, η μοναδική μονάδα μέτρησης επιτυχίας είναι ο πίνακας με το σκορ, ο πίνακας με τη βαθμολογία, οι τίτλοι και το εγώ σου είναι πάντα πιο σημαντικό από το παιχνίδι, οι συγκινήσεις του 90λεπτου χάνουν πανηγυρικά από την εμμονική σου επιθυμία να μπεις στο μάτι των αντιπάλων, των haters, των αφεντικών, των παικτών σου, του κόσμου όλου. Πάμε άλλη μια φορά λοιπόν. Ένα πράγμα απαγορεύεται: να ξεχάσεις ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι. Αν το ξεχάσεις, όποιος κι αν είσαι, τιμωρείσαι.
Football Philosopher 