“Χμ, ναι, για πες μας κι εσύ τη μαλακία σου” (Πηγή: Goal.com – αν και δεν τους αξίζει credit)
Maradona, Zidane. Οι ποδοσφαιριστές που κουβαλούν τους μεγαλύτερους μύθους, τις πιο δυνατές κινηματογραφικές ιστορίες, τους πιο ισχυρούς συμβολισμούς. Τις πιο μαγευτικές αύρες. Υπέγραψαν μερικές από τις πιο φημισμένες στιγμές. Σε σπουδαία ματς. Όταν κοιτούσε όλος ο κόσμος. Προκάλεσαν μερικά από τα πιο έντονα συναισθήματα. Λατρεύονται τόσο πολύ, κρίνονται συναισθηματικά σε τέτοιο βαθμό, που είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει συζήτηση με αναφορές σε σφάλματα, αποτυχίες και μειονεκτήματά τους. Καλλιτέχνες. Αλήτες. Θρησκείες. Για πολλούς κάτι πολύ μεγαλύτερο από ποδοσφαιριστές. Για αυτό είναι ο Diego, όχι ο Maradona. Και το “Zizou” δεν ακούγεται αστείο, αλλά εξωπραγματικά μεγαλοπρεπές.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να αξιολογείς με βασικό ή μοναδικό κριτήριο το συναίσθημα και τις στιγμές. Στην τελική, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Η και η ζωή γενικότερα. Αν όμως επιχειρήσουμε να κρίνουμε (και) με βάση αντικειμενικά στοιχεία (όσο τέλος πάντων είναι εφικτό κάτι τέτοιο για οποιοδήποτε θέμα), καθαρά αγωνιστικά-λογικά, τότε μου μοιάζει αδύνατο να συμπεριλάβω τον σπουδαίο Zidane ανάμεσα στους κορυφαίους των κορυφαίων. Όχι όμως και τον Maradona.
Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι η παθιασμένη και τυφλή αγάπη (που στην πραγματικότητα είναι υπέροχο πράγμα), να οδηγεί σε οργή κι επίθεση απέναντι σε όποιον εκφράσει ενστάσεις ή δεν τον έχουν αγγίξει σε ανάλογο επίπεδο άνθρωποι και καταστάσεις που άγγιξαν εσένα. Diego. Zizou. Δύο από τα θαυμάσια κοσμήματα στην ιστορία του σύμπαντος. Αγάπησέ τους με όλη την καρδιά σου, αλλά μη χρησιμοποιείς τα ονόματά τους για να υφάνεις χαζομάρες. Κι αν το κάνω εγώ, μη διστάσεις να μου το επισημάνεις.
ΥΓ. Το πιστεύεις ή όχι, ακόμα και τώρα, δύσκολα κάποιος ποδοσφαιριστής με γοητεύει με τον τρόπο και τη δύναμη που το έκανε ο Zidane. Απλά στην περίπτωσή του -δεν ξέρω πώς και γιατί- καταφέρνω να αποστασιοποιηθώ και να τον εξετάσω και διαφορετικά, να διαχωρίσω την ικανοποίηση των αισθήσεων από την πιο υπολογιστική κρίση. Σίγουρα δεν το καταφέρνω με άλλους. Άβυσσος η ψυχή και τα λοιπά, υποθέτω. Ελπίζω κάποια στιγμή να κάνω κανονικό κείμενο τις μπόλικες σκόρπιες σκέψεις-σημειώσεις που περιμένουν υπομονετικά. (Αν πεθάνω πριν το κάνω, οι κληρονόμοι μου μπορούν να τις σκορπίσουν στον ωκεανό του διαδικτύου *τρελή κλισεδιά, φύγε*)
Football Philosopher 